Αυτές είναι οι πρόσφατες από τις πολλές κρατικές ενέργειες που εξασφάλισαν τη σκανδαλωδώς προνομιακή μεταχείριση στις ιδιωτικές επενδύσεις με το χρυσό στην Χαλκιδική και αποδεικνύουν την κρατική προστασία που απολαμβάνουν αυτές διαχρονικά τόσο στα κέρδη τους, όσο και στις περιβαλλοντικές ζημίες που έχουν προκαλέσει και πρόκειται να προκαλέσουν. Ωστόσο, η προνομιακή μεταχείριση με ασυλία των επενδυτών σε βάρος του συνόλου, αλλού λιγότερο κι αλλού περισσότερο, αφορά σε όλες τις επενδύσεις, όπου υπάρχουν μεταλλεία στην Ελλάδα. Σε Στερεά Ελλάδα, Μακεδονία, Θράκη, ολόκληρες περιοχές ετοιμάζονται να παραδοθούν ή παραδόθηκαν ήδη σε λίγους ιδιώτες, υπό την πίεση της βαριάς ύφεσης που επιβάλλουν τα μέτρα που υπαγορεύει η τρόικα. Όλα αυτά γίνονται χωρίς θεσμικό πλαίσιο, χωρίς εθνικό χωροταξικό σχεδιασμό, χωρίς συγκεκριμένη στάθμιση οφέλους-ζημίας για την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον, υπό το καθεστώς του αποικιοκρατικού μεταλλευτικού κώδικα που ισχύει από τα χρόνια της χούντας.
Τα πραγματικά δημοσιονομικά οφέλη από τις επενδύσεις αυτές είναι ελάχιστα, καθώς, σύμφωνα με τον σημερινό μεταλλευτικό νόμο, δεν προβλέπονται δικαιώματα (royalties) από τα προϊόντα των εξορύξεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Χαλκιδική: το Ελληνικό Δημόσιο όχι μόνο δεν εισπράττει ποσοστό από την αξία του χρυσού, αλλά ούτε καν ένα ευρώ για ενοίκιο μιας έκτασης μεγαλύτερης από 300.000 στρέμματα, για μια δραστηριότητα ιδιαίτερα επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον. Η δραστηριότητα διαφημίζεται ως «οικονομικά συμφέρουσα» μόνο χάρη στα μελλοντικά και υποτιθέμενα έσοδα από τη φορολογία της επιχείρησης, η οποία, μάλιστα, είναι γνωστό πως λογιστικά εμφανίζεται, με εξαίρεση ελάχιστες χρήσεις, ζημιογόνα.
Η εμπειρία από τις χώρες, από όπου έχει περάσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι πως η ληστρική εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων πάντα προβαλλόταν ως μόνη διέξοδος από την κρίση. Αποτέλεσμα είναι οι περισσότερες χώρες που χρησιμοποίησαν ως ευκαιρία για «ανάπτυξη» σε περιόδους βαθιάς ύφεσης τα ορυκτά τους κοιτάσματα να έχουν φτωχούς και δυστυχισμένους λαούς και λεηλατημένους φυσικούς πόρους. Για ποιους, λοιπόν, λόγους προωθείται ξαφνικά και στην Ελλάδα εν μέσω κρίσης ο «μεγαλοϊδεατισμός» του ορυκτού πλούτου;
Τα οικονομικά μεγέθη που κρύβονται στον υπέδαφος της Ελλάδας θα μπορούσαν να αφορούν στην πραγματική οικονομία, μόνο εφόσον παρήγαγαν κάποια προστιθέμενη αξία ή αν, έστω, η αξία τους έμενε εντός συνόρων. Ωστόσο, η μεταλλουργία αποτελεί μια οικονομική μονοκαλλιέργεια που ανταγωνίζεται οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα στην περιοχή, όπου αναπτύσσεται, διακινδυνεύοντας περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες δημιουργεί. Δεν μπορεί να συνυπάρξει με την γεωργία και την κτηνοτροφία, καθώς συχνά ευθύνεται για σοβαρές ζημίες στον υδροφόρο ορίζοντα. Είναι ασυμβίβαστη με τον τουρισμό, καθώς θέτει σε κίνδυνο τα ευπαθή οικοσυστήματα που αποτελούν τη βάση του. Ας μην ξεχνάμε πως το σοβαρότερο βιομηχανικό ατύχημα στην Ευρώπη, μετά το Τσερνομπίλ, αφορούσε σε μεταλλουργία χρυσού.
Στην Ελλάδα, είναι δυστυχώς δεδομένη η ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών ελέγχου τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις φορολογικές υποχρεώσεις των μεταλλευτικών εταιριών. Τα ελληνικά οικοσυστήματα έχουν μεγέθη δυσανάλογα μικρά σε σχέση με τα σχεδιαζόμενα φαραωνικά μεταλλευτικά έργα, ενώ οι εξορυκτικές δραστηριότητες απειλούν περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες υπόσχονται να δημιουργήσουν. Με τα δεδομένα αυτά, η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου δεν μπορεί να λειτουργήσει ως «μοχλός ανάπτυξης», παρά μόνο περαιτέρω υποβάθμισης.
TVXS, Πέμπτη, 20 Οκτωβρίου 2011 (Ό,τι είναι χρυσός δεν... λάμπει! Της Ελ.Ιωαννίδου)
Τα πραγματικά δημοσιονομικά οφέλη από τις επενδύσεις αυτές είναι ελάχιστα, καθώς, σύμφωνα με τον σημερινό μεταλλευτικό νόμο, δεν προβλέπονται δικαιώματα (royalties) από τα προϊόντα των εξορύξεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Χαλκιδική: το Ελληνικό Δημόσιο όχι μόνο δεν εισπράττει ποσοστό από την αξία του χρυσού, αλλά ούτε καν ένα ευρώ για ενοίκιο μιας έκτασης μεγαλύτερης από 300.000 στρέμματα, για μια δραστηριότητα ιδιαίτερα επικίνδυνη για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον. Η δραστηριότητα διαφημίζεται ως «οικονομικά συμφέρουσα» μόνο χάρη στα μελλοντικά και υποτιθέμενα έσοδα από τη φορολογία της επιχείρησης, η οποία, μάλιστα, είναι γνωστό πως λογιστικά εμφανίζεται, με εξαίρεση ελάχιστες χρήσεις, ζημιογόνα.
Η εμπειρία από τις χώρες, από όπου έχει περάσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είναι πως η ληστρική εκμετάλλευση των φυσικών τους πόρων πάντα προβαλλόταν ως μόνη διέξοδος από την κρίση. Αποτέλεσμα είναι οι περισσότερες χώρες που χρησιμοποίησαν ως ευκαιρία για «ανάπτυξη» σε περιόδους βαθιάς ύφεσης τα ορυκτά τους κοιτάσματα να έχουν φτωχούς και δυστυχισμένους λαούς και λεηλατημένους φυσικούς πόρους. Για ποιους, λοιπόν, λόγους προωθείται ξαφνικά και στην Ελλάδα εν μέσω κρίσης ο «μεγαλοϊδεατισμός» του ορυκτού πλούτου;
Τα οικονομικά μεγέθη που κρύβονται στον υπέδαφος της Ελλάδας θα μπορούσαν να αφορούν στην πραγματική οικονομία, μόνο εφόσον παρήγαγαν κάποια προστιθέμενη αξία ή αν, έστω, η αξία τους έμενε εντός συνόρων. Ωστόσο, η μεταλλουργία αποτελεί μια οικονομική μονοκαλλιέργεια που ανταγωνίζεται οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα στην περιοχή, όπου αναπτύσσεται, διακινδυνεύοντας περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες δημιουργεί. Δεν μπορεί να συνυπάρξει με την γεωργία και την κτηνοτροφία, καθώς συχνά ευθύνεται για σοβαρές ζημίες στον υδροφόρο ορίζοντα. Είναι ασυμβίβαστη με τον τουρισμό, καθώς θέτει σε κίνδυνο τα ευπαθή οικοσυστήματα που αποτελούν τη βάση του. Ας μην ξεχνάμε πως το σοβαρότερο βιομηχανικό ατύχημα στην Ευρώπη, μετά το Τσερνομπίλ, αφορούσε σε μεταλλουργία χρυσού.
Στην Ελλάδα, είναι δυστυχώς δεδομένη η ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών ελέγχου τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις φορολογικές υποχρεώσεις των μεταλλευτικών εταιριών. Τα ελληνικά οικοσυστήματα έχουν μεγέθη δυσανάλογα μικρά σε σχέση με τα σχεδιαζόμενα φαραωνικά μεταλλευτικά έργα, ενώ οι εξορυκτικές δραστηριότητες απειλούν περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες υπόσχονται να δημιουργήσουν. Με τα δεδομένα αυτά, η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου δεν μπορεί να λειτουργήσει ως «μοχλός ανάπτυξης», παρά μόνο περαιτέρω υποβάθμισης.
TVXS, Πέμπτη, 20 Οκτωβρίου 2011 (Ό,τι είναι χρυσός δεν... λάμπει! Της Ελ.Ιωαννίδου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου