1985: Η ματωμένη επέτειος του Πολυτεχνείου

Στις 17 Νοεμβρίου του 1985, η πορεία για την 12η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είχε ξεκινήσει και ολοκληρωθεί ομαλά, χωρίς να σημειωθούν επεισόδια. Στα Εξάρχεια, μια ομάδα ΜΑΤ ανταλλάσσει λεκτικούς διαξιφισμούς με ομάδα νεαρών. Στο σημείο φτάνουν επιπλέον αστυνομικές δυνάμεις καταστολής από παρακείμενη «κλούβα», ενώ πολλαπλασιάζονται και οι νεαροί. Τα επεισόδια σύντομα εξαπλώνονται στο κέντρο της Αθήνας. Μια ομάδα νεαρών πετάει μολότοφ προς την κλούβα.

Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας, ήταν ο μοναδικός, που οι συνάδελφοι του τον περιγράφουν ως πανικόβλητο και εκτός εαυτού. Σημαδεύει και πυροβολεί πισώπλατα τον 15χρονο μαθητή Μιχάλη Καλτεζά, ο οποίος απομακρυνόταν από το σημείο και ο οποίος, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, δεν συμμετείχε στα επεισόδια. Η σφαίρα βρίσκει στο κρανίο τον 15χρονο μαθητή. Ο ανήλικος μεταφέρεται από ασθενοφόρο στον Ευαγγελισμό, όπου απλά διαπιστώνεται ο θάνατός του. Το όνομά του προστίθεται στη λίστα των θυμάτων της αστυνομικής βίας σε επέτειο για το Πολυτεχνείο, μαζί με αυτά των Κούμη και Κανελλοπούλου.

ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΙΖΕ ΚΑΙ ΦΟΒΙΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

Σήμερα (16/11/2012), παραμονή της Επετείου του Πολυτεχνείου και της δολοφονίας του πατέρα μου Γεωργίου Α. Γεριτσίδη από το κράτος, που ουσιαστικά ανέκαθεν δεν ήταν άλλο από το παρακράτος που και τώρα εξαπέλυσε και εξαπολύει τεράστια ανθελληνική προπαγάνδα στην προσπάθεια του να εξαλείψει τον πραγματικό χαρακτήρα των Ελλήνων και τους Έλληνες τους ίδιους, θεωρώ σκόπιμο όχι μόνο ως συγγενής θύματος αλλά και ως αυτόπτης μάρτυς να πω τα πράγματα όπως έγιναν. 

Αλλά και ως κοινωνική επιστήμονας με πείρα στην μελέτη και ανάλυση της προπαγάνδας και των μηχανισμών της να εξηγήσω γιατί αυτή η Επέτειος των Ελλήνων δέχεται τέτοια επίθεση από τουλάχιστον το 1985. Επίθεση που τώρα έχει επεκταθεί και σε άλλες επετείους μας, ένδοξες ή μαύρες, που αποτελούν καταγραφές τόσο των γενοκτονιών κατά των Ελλήνων όσο και της ηρωικής, συνεχούς και σταθερής αντίστασης σε κάθε τι φασιστικό, ολοκληρωτικό, τυραννικό, απάνθρωπο. 

Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα μεμονωμένο φαινόμενο, και δεν πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως τέτοιο.