Στο ίδιο έργο θεατές και μετά τις εκλογές;

Για να ‘χουμε το νου μας: Αυτοδυναμία στην επόμενη Βουλή; Ούτε για πλάκα.

Τη θέτει, βέβαια, ως μοναδικό του στόχο ο Σαμαράς. Και καλά κάνει από την πλευρά του. Τι θέλατε, δηλαδή; Να βγει και να πει ότι «ξεχάστε το, είναι χαμένη υπόθεση η αυτοδυναμία»; Θα ‘ταν σα να στέλνει «πακέτο» τις ψήφους, αριστερά-δεξιά…

Αλλά ας δούμε τα πράγματα πρακτικά. H επιχειρηματολογία ότι πολλές ψήφοι θα διασπαρθούν, ούτως ή άλλως, σε μεγάλο αριθμό μικρών κομμάτων τα οποία θα μείνουν εκτός βουλής, σπρώχνοντας –ουσιαστικά- προς την αυτοδυναμία, δεν ευσταθεί λογικά.  


Ακόμη και 10% να πάρουν αυτοί οι σχηματισμοί, το πρώτο κόμμα χρειάζεται ποσοστό 36,4% για να κάνει κυβέρνηση. Και πολύ-πολύ (μα πολύ) δύσκολα θα το πάρει. Αυτό ΑΝ τα εκτός βουλής κόμματα μαζέψουν το 10%, δηλαδή ποσοστό υπερδιπλάσιο από το 4,84% που είχαν πάρει στις τελευταίες εκλογές. Αφήστε που κι αυτό το 4,84% περιλαμβάνει και το 2,5% των οικολόγων. Αν τύχει και μπουν και οι οικολόγοι στη βουλή –που, μεταξύ μας, δεν το βλέπω- το ποσοστό των «εκτός» θα περιοριστεί πάρα πολύ.

Αρα; Ξεχάστε την αυτοδυναμία. Πάμε να δούμε τι θα γίνει μέσα στη Βουλή. Η Ντόρα με τίποτα. Εκτός οι οικολόγοι, που τους ξεπέρασαν οι εξελίξεις. Εκτός η Χρυσή Αυγή, μετά την εμφάνιση Καμμένου. Οριακά –στο επίπεδο της αδυναμίας πρόβλεψης- το ΛΑΟΣ, για τον ίδιο λόγο. «Ανεξάρτητοι Ελληνες» από τη μια και «Κοινωνική Συμφωνία» από την άλλη, μέσα.

Πάμε να δούμε τι θα γίνει με τα δύο μεγάλα κόμματα. «Μεγάλα», τώρα… Λέμε και καμιά μαλ… να περνάει η ώρα (που θα ‘λεγε κι ο Τζιμάκος). Για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ο λόγος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι –ακόμα- ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας αυτοπροσδιορίζεται ως αστικό. Μπορεί και το 80%,. Αντε το 75%. Σε αυτό ακριβώς θα απευθυνθούν τα δύο κόμματα, με τις γνωστές «τρομοκρατικές» τους ενέργειες. Την ώρα που οι «απέναντι» θα προτείνουν το διαχωρισμό μεταξύ μνημονιακών και αντι-μνημονιακών, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ θα αντιπαραθέτουν την πορεία εντός ή εκτός της Ευρώπης. Με άλλα λόγια, θα ποντάρουν στα φοβικά σύνδρομα του Ελληνα αστού, τρομοκρατώντας τον με τα γνωστά όπλα της χρεωκοπίας, της επιστροφής στη δραχμή και άλλα τέτοια όμορφα. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, τα πράγματα δείχνουν ότι θα πείσουν περίπου τους μισούς. Δηλαδή, σε εκλογικά ποσοστά, θα διασφαλίσουν –αθροιστικά- του 50% (μην κολλάτε στο τι δείχνουν τώρα κάποια γκάλοπ, σημασία έχει τι θα φτάσει την κάλπη), κυρίως γιατί στην αντίπερα όχθη δεν φαίνεται να διαμορφώνεται μια δύναμη, αυτόνομη ή συνεκτική, η οποία θα σαρώσει το πολιτικό σύστημα. Προς το παρόν τουλάχιστον. Ας μην αποκλείσουμε το ενδεχόμενο εκπλήξεων. Εστω και για λόγους ψυχολογικούς.

Ας δούμε τι σημαίνει αυτό σε επίπεδο εδρών στο νέο κοινοβούλιο. Η Ν.Δ. λογικά θα κινηθεί περί το 30%, ποσοστό που μεταφράζεται σε 133-135 έδρες. Το ΠΑΣΟΚ, παρά τα όσα έχει κάνει, δείχνει ότι μπορεί να κινηθεί γύρω στο 20%, εξασφαλίζοντας περί τις 55 έδρες. Τι σημαίνουν αυτά τα ποσοστά; Οτι τα δύο κόμματα μαζί θα υποστούν σημαντική απώλεια έναντι του 77,39% που είχαν συγκεντρώσει κατά την προηγούμενη προσφυγή στην κάλπη, αλλά δε θα εκμηδενιστούν κιόλας. Με ένα ποσοστό που –αθροιστικά- θα φτάσει το 50%, τα δύο κόμματα μαζί φτάνουν την άνετη πλειοψηφία των σχεδόν 190 εδρών. Ετσι, μια κυβέρνηση μεταξύ τους συνεργασίας θα χαίρει ευρείας πλειοψηφίας –που θα τη χρειαστεί κιόλας, ενόψει των νέων μέτρων που θα μας φέρουν πριν το ντάλα καλοκαίρι και της κοινωνικής έκρηξης που, αναπόφευκτα, θα προκαλέσουν. Επίσης, στη συνείδηση του μέσου Ελληνα, ελάχιστη -ή και καμία- διαφοροποίηση δεν παρουσιάζουν οι πολιτικές τους. Είναι και τα δύο κόμματα μνημονιακά. Αυτό καταλαβαίνει ο Ελληνας πολίτης, είτε τα απορρίπτει ως υπεύθυνα για την κατάντια μας, είτε τα επιλέγει γιατί αυτά –με θυσίες, ναι- θα μας κρατήσουν στο ευρώ. Μεταξύ των δύο; Επιλέγει με βάσει την οικογενειακή παράδοση, τις προσωπικές του σχέσεις και συμφέροντα περισσότερο, παρά τις ουσιαστικές πολιτικές διαφορές.

Αρα; Πάμε για μια από τα ίδια, φίλες και φίλοι. Αν κάτι δεν αλλάξει συγκλονιστικά, μπορεί να πάμε και για τελείως ίδια, αφού μπορεί να μην τα βρουν Βενιζέλος και Σαμαράς στο όνομα του πρωθυπουργού (θα εξαρτηθεί, τελικά, από τα συγκεκριμένα ποσοστά που θα πάρουν τα δύο κόμματα) και να μας φορέσουν πάλι κανέναν τύπου Παπαδήμου. Δεν ξέρω αν θα κάνει come back ο σημερινός πρωθυπουργός. Γιατί ψυχανεμίζομαι ότι έχει χάσει τον ενθουσιασμό του ο Λουκάς απέναντι σε ένα τέτοιο σχέδιο. Είναι αλήθεια ότι το «καλόβλεπε» στην αρχή, ενώ τώρα κάτι για «μπλέξιμο» τον ακούνε οι δικοί του να ψιθυρίζει… Αλλά τι σημασία έχει, στο κάτω-κάτω; Εχει σημασία άμα θα είναι ο Λουκάς ή κάποιος άλλος τεχνοκράτης;

Σημασία έχει ότι, έτσι πως πάει το πράγμα, στο ίδιο έργο θεατές θα είμαστε και μετά τις εκλογές. Θέλετε να είναι και λιγάκι καλύτερα τα πράγματα, αν πιστεύετε ότι ο Σαμαράς θα διαχειριστεί τα πράγματα κάπως καλύτερα από τον Γ. Παπανδρέου; Ας το δεχτούμε. Ωστόσο, πιστεύει πραγματικά κανείς ότι ο Σαμαράς θα έχει περιθώρια σοβαρών ελιγμών, με τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια ψηφισμένα;

Στο ίδιο έργο θεατές. Μόνο που, σήμερα, έχουμε και ένα λόγο να διαμαρτυρόμαστε: ότι μας κυβερνούν άνθρωποι που εξελέγησαν υποσχόμενοι πως «λεφτά υπάρχουν». Μετά την κάλπη, το σκηνικό θα είναι το ίδιο, αλλά ούτε το ελαφρυντικό θα έχουμε.

Το θέλουμε αυτό;

Γιώργος Ε. Χριστοφορίδης
Newbomb, Πέμπτη, 15 Μαρτίου 2012 (Στο ίδιο έργο θεατές και μετά τις εκλογές;)