Τι θέλουν οι (Ελληνίδες) γυναίκες από τους άντρες;

Αποτελεί πλέον τετελεσμένη εμπειρική βεβαιότητα: ο ελληνικός λαός, εκτός από οικονομικά κατεστραμμένος, πολιτικά ανερμάτιστος και διεφθαρμένος, ιστορικά σε κατάσταση σύγχυσης και παραληρήματος, κοινωνικά για τα πανηγύρια και οικογενειακά βουτυρομπεμπές, είναι επίσης και από τους κατ' εξοχήν σεξουαλικά ανεκπαίδευτους.

Πρώτιστη υψίστης σημασίας ένδειξη για την παραπάνω διαπίστωση ποια άλλη (!) από τη χρήση της ίδιας της γλώσσας του.


Το ρήμα «γαμώ» και όλα τα παράγωγα και συνώνυμά του παρεισφρέουν κάθε στιγμή σε τέτοιο βαθμό στην ομιλία του, φανερώνοντας ένα και μοναδικό πράγμα:

το πόσο πολύ έχει απωθηθεί η σεξουαλικότητα στο φαντασιακό, το οποίο ειρήσθω εν παρόδω είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη γλώσσα και τον τρόπο με τον οποίο αυτή επενδύει σημασιακά και μεταμφιέζει τα εμπειρικά δεδομένα (τραύματα, απωθημένες εμπειρίες, επιθυμίες ομολογημένες ή ανομολόγητες, πραγματοποιημένες πράξεις κ.ο.κ.).

Μία εναλλακτική διατύπωση του προβλήματος θα ήταν η εξής:

γιατί οι Ελληνίδες δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν με τις επιθυμίες τους; Γιατί ο δίαυλος που τις συνδέει με τη λίμπιντό τους μοιάζει ολοένα και περισσότερο με χαλασμένο καθοδικό σωλήνα τηλεόρασης του '50 που το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλεί παράσιτα ή με σύνδεση ίντερνετ που κινείται με ταχύτητα χελώνας; Γιατί οι επιθυμίες τους δεν μεταφέρουν ποτέ το σωστό σήμα ή, ακόμη κι αν το κάνουν, ο χρόνος μετάδοσής του μας πηγαίνει πίσω στις τεχνολογίες του τηλέγραφου και του Μορς;

Με λίγα λόγια, γιατί ενώ η ανθρωπότητα εξελίσσεται τεχνολογικά με ραγδαίους ρυθμούς και οι επικοινωνίες τείνουν να αγγίξουν την ταχύτητα του φωτός, εκείνες μετακινούνται με μαθηματική ακρίβεια και συνέπεια προς τα προϊστορικά σπήλαια του Λασώ και της Αλταμίρα, όπου για να πει κανείς κάτι, έπρεπε να δουλεύει σαν σκύλος ολόκληρα μερόνυχτα για να το σχεδιάσει στους τοίχους;

Γιατί αυτό το είδος έμβιου οργανισμού που ευδοκιμεί σε αυτό το τόσο ευλογημένο μήκος και πλάτος της υδρογείου βυθισμένο στη θάλασσα, τον ήλιο και το αλάτι δεν διέπεται από την ίδια σεξουαλική εξωστρέφεια και επιθετικότητα με εκείνη που ανενδοίαστα επιδεικνύει όταν, περπατώντας πάνω στα ψηλά τακούνια του επτά η ώρα το πρωί στο μετρό ή ντάλα μεσημέρι με σαράντα βαθμούς στις λακκούβες της Σταδίου, είναι λες και έχει βαλθεί να εξοντώσει από προσώπου γης κάθε καψερό λιωμένο από το λιοπύρι λαϊκό αρσενικό;

Γιατί, ενώ περιάγουν υπερήφανα την αύρα και την ενδυματολογική περιβολή της θριαμβεύουσας «μουνάρας», μόλις τις πλησιάσει κανείς με ευανάγνωστες – αλλά παρ' όλα αυτά, διακριτικά και κομψά εκπεφρασμένες – προθέσεις, εκείνες υπαναχωρούν σε αμυντική στάση, επιδεικνύοντας έναν πρωτοφανή συντηρητισμό, εντελώς σχιζοφρενικό;

Προς τι όλη αυτή η αποστολή διπλών αντιφατικών μηνυμάτων; Μήπως είναι ένα επίκτητο όπλο ή τακτική – όμοια με άλλες ανάλογες ορισμένων αδύναμων εκπροσώπων του ζωικού βασιλείου – προϊόν της πολιτισμικής εξέλιξης του είδους, με στόχο τον αποπροσανατολισμό και την εξουδετέρωση του εχθρού;

Κι αν ισχύει κάτι τέτοιο, γεννάται το ακόλουθο ερώτημα: τι ακριβώς φοβούνται; Ποιο είναι αυτό το τόσο πολύτιμο πράγμα που πρέπει να προστατέψουν από τον – σπάνιο ομολογουμένως για τα ελληνικά δεδομένα – επίδοξο επιδρομέα;

Ο συνήθης light φεμινιστικός αντίλογος συνίσταται στο εξής: μία γυναίκα επιλέγει πάντοτε πού θα δοθεί! Κατά βάση, όμως, πρόκειται για σαθρό επιχείρημα που εύκολα καταρρίπτεται:

πρώτον, διότι πλανώνται πλάνην οικτράν αν νομίζουν πως ΕΚΕΙΝΕΣ είναι που συνειδητά επιλέγουν, λες και δεν ισχύει γι' αυτές αυτό που εδώ και εκατό και κάτι χρόνια ονομάζεται «ασυνείδητο»·
δεύτερον, διότι αυτές οι ίδιες διαλαλούν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν τις «σκατά» επιλογές τους του παρελθόντος και τους «μαλάκες» που τις ταλαιπώρησαν, δείχνοντας έτσι την αδυναμία τους να κάνουν τη σωστή επιλογή·
τρίτον, διότι ο επιλαχών είναι συνήθως αυτός που έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του αρσενικού που θα φέρει φαΐ στη φωλιά και θα την προστατέψει (βλέπε χρήμα), αποδεικνύοντας πόσο μονοδιάστατα είναι τα κριτήρια επιλογής τους·
τέταρτον, διότι αν δεχθούμε ότι πράγματι εκείνες επιλέγουν πού θα δοθούν και δεδομένων των εκ των υστέρων διαπιστωμένων λανθασμένων επιλογών τους, το μόνο λογικό συμπέρασμα που μπορεί να εξαγάγει κανείς είναι ότι τελικά αποφασίζουν συνειδητά να δοθούν στους λάθος υποψήφιους, πράγμα που δηλώνει την κατάργηση, στην περίπτωσή τους, της θεμελιώδους για τα ζωικά είδη αρχής της αυτοσυντήρησης!

Το γυναικείο πρόβλημα, όμως, στην πιο έκδηλη και έντονη μορφή του, μπορεί κανείς να το συναντήσει στους χώρους διασκέδασης, όπου θηλυκές ομηγύρεις – σαν άλλες πρωτοχριστιανικές κοινότητες, όπως έχει πει ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλλην φιλόσοφος ονόματι όχι τυχαίως Διόνυσος – συντάσσονται σε κλειστούς συνεκτικούς και αδιάσπαστους κύκλους, όπου για να διεισδύσει κανείς πρέπει να έχει βγάλει τουλάχιστον τη Σχολή Πολέμου της Μόσχας, να έχει τουλάχιστον διδακτορικό πάνω στην τέχνη του πολέμου του Σουν Τζου και να έχει λάβει μέρος σε τουλάχιστον επτά παγκόσμιους πολέμους και είκοσι πραξικοπήματα.

Γύρω και έξω από τον κύκλο, πεινασμένα, μοναχικά, αρσενικά κοράκια ξεροσταλιάζουν, περιμένοντας να ξεστρατίσει καμιά τους μπας και την προλάβουν στο μπαρ ή στην τουαλέτα, με αμφίβολα ωστόσο αποτελέσματα! Διότι, πολύ σοφά και στρατηγικά, η αγέλη αφήνει πάντα μία οπισθοφυλακή η οποία αναλαμβάνει να φυλάξει τα νώτα της ξεστρατισμένης, ώστε αν αυτή κινδυνεύσει να σπεύσει η τελευταία να την σώσει.

Εδώ, ανακύπτει ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα που σχετίζεται αμεσότατα με το θέμα «Ελληνίδα γυναίκα» και φέρει το όνομα «κολλητή φίλη». Πρόκειται ίσως για το πιο δυσεπίλυτο πρόβλημα μετά τα μαθηματικά θεωρήματα των Χίλμπερτ και Γκέντελ και ειλικρινώς η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, μαζί και η ψυχανάλυση, η οποία θα αναγνώριζε κάλλιστα στη μορφή της κολλητής το καταραμένο υπερεγώ ή τη φιγούρα της εσωτερικευμένης Μητέρας που, ως γνωστόν, δεν μπορεί με τίποτα να καταπολεμηθεί. Ειδικά δε όταν αυτή η μητέρα είναι η Ελληνίδα μητέρα, η οποία είναι και η πρώτη που εισάγει την πολύτιμη κόρη στο θαυμαστό κόσμο της καπιταλιστικής λογικής, μαθαίνοντάς τη πώς να κεφαλαιοποιεί στο μέγιστο τη θηλυκή φύση της, δηλαδή πώς να εξαγάγει τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη και κέρδη με το μικρότερο δυνατό κόστος για την ίδια.

Ίσως, πράγματι, η καταγωγική μήτρα του καπιταλισμού να φωλιάζει κάπου εκεί στα ιλιγγιώδη βάθη του γυναικείου τριγώνου του διαβόλου!

Όσο για τους Έλληνες δεσμώτες του ιλίγγου, αυτοί ούτως ή άλλως λίγη σημασία έχουν σε αυτήν την καθαρά γυναικεία υπόθεση.
iefimerida, Σάββατο, 23 Ιουνίου 2012 (Τι θέλουν οι (Ελληνίδες) γυναίκες από τους άντρες;)