Κουράστηκα! Ποιος φταίει τελικά;

Όλο προσπαθούμε κάτι να πούμε, πότε το βρίσκουμε και πότε το χάνουμε. Ο καθείς στον τομέα του, και όλοι σε όλα. Σύγχυση, αποσπασματικές πληροφορίες, αγωνιώδεις ερωτήσεις πρόχειρες απαντήσεις. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή όταν βλέπεις το μέρος και όχι το όλον. Πιο συνηθισμένα όταν αντί να κοιτάξεις μέσα σου κοιτάς τριγύρω.

Εμείς τα έχουμε όλα καλά καμωμένα, οι άλλοι τίποτα. Φταίνε οι ξένοι, φταίει η κρίση, φταίνε οι τράπεζες, φταίνε οι πολιτικοί, η κυβέρνηση, οι δημόσιοι υπάλληλοι, ανάλογα δηλαδή με το που δεν ανήκουμε εμείς. Εγώ κουράστηκα. Εσείς;



Η αλήθεια είναι ότι φταίω εγώ. Φταίω γιατί έχω μάθει να περιμένω πάντα από τους άλλους. Οι γονείς να με ταΐσουν, το σχολείο να με σπουδάσει, η εταιρεία να με μισθοδοτήσει, το κράτος να μου επιστρέψει φόρο, οι ξένοι να με συντηρούν, οι τράπεζες να με δανείσουν.
 
 Εγώ και άλλα 11 εκατομμύρια Έλληνες, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, ελάχιστοι καθόλου… εμείς φταίμε. Είμαστε οι τυφλωμένοι στρατιώτες και ο Σαμαράς, μαζί με το σύστημα που εκφράζει, ο μονόφθαλμος δεκανέας μας.
 
Κι αν ρωτήσετε ποιος Βουλγαροκτόνος μας τύφλωσε εμάς, έχω μια δυο απαντήσεις να δώσω. Πρώτα από όλα η απληστία. Βάλε ένα ποντίκι μέσα σε ένα δωμάτιο μόνο με ζάχαρη και σε 1 μήνα θα το βρεις ξεχειλωμένο και πεθαμένο από δίψα. Κι αν το βαθύνουμε περισσότερο θα δούμε ότι την απληστία την προωθεί το σύστημα διακυβέρνησης μας.

Το να διαλέγεις κάθε 4 χρόνια αυτόν που θα σε εξουσιάζει δεν έχει πλάκα ούτε κίνητρο δίνει να κάνεις το καλό. Πόσο χαρούμενος αισθάνεσαι μετά την επιλογή σου; Ίσως μέχρι να υλοποιήσει ο δείνα ή ο τάδε πολιτικός την υλική ανταμοιβή που σου υποσχέθηκε. Το σύστημα διακυβέρνησης μας είναι ένα ανταλλακτήριο υλικών διευθετήσεων.

Τι κάνουμε λοιπόν; Πώς θα το αλλάξουμε το σύστημα διακυβέρνησης, πώς θα τιθασεύσουμε την απληστία μας, τι θα βάλουμε στη θέση της απληστίας ως φυσική μας παρόρμηση; Νομίζω υπάρχει ένας δρόμος με δύο κεντρικές στάσεις.

Πρώτα από όλα να θεσμοθετηθεί για όλους τους ποντικούς, δηλαδή για εμάς, η έννοια της συλλογικής ευθύνης για τη ζάχαρη που χάθηκε. Κυριολεκτικά, να μοιραστεί το χρέος σε όλους τους Έλληνες πολίτες ανάλογα με το μη φορολογηθέν (νόμιμα ή παράνομα) εισόδημά τους. Ένας νόμος που θα ξεκινάει περίπου ως εξής: « Όλοι οι Έλληνες πολίτες είναι υπεύθυνοι για το χρέος, ανάλογα με τον λόγο ακίνητης και κινητής περιουσίας, και φόρου που πλήρωσαν τα τελευταία….»

Δηλαδή του κυρ υπουργού που τα έβγαλε έξω, και τώρα κάνει διακοπές στην πισίνα του Κορυδαλλού να του δημευθεί η περιουσία μέσα και έξω. Του κυρ γιατρού που έπαιρνε φακελάκι και οι φόροι που πλήρωνε είναι ένα τοις χιλίοις από όσα έχει στην κατοχή του, να του βγει ένα μεγάλο κονδύλι συνεισφοράς. Του κυρ βουλευτή με τις πολλές φοροαπαλλαγές επίσης. Του εργατάκου που δεν μπόρεσε ο ταλαίπωρος να φάει κι αυτός, να του βγει ένα κατοστάρικο (ευρώ, δραχμές οτιδήποτε). Και να τελειώνουμε με το χρέος!

Όσον αφορά στη δεύτερη στάση, πρέπει να ξαναβρούμε το νόημα της δημοκρατικής ουσίας και της καθολικής συμμετοχής. Ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας μέσα στο πολίτευμά μας να πάψει να είναι αυτός του ψηφοφόρου. 

Να νιώσουμε το βάρος της ευθύνης της γειτονιάς μας, της πόλης, της πατρίδας. Η πιο καλή γιατρειά για την ασθένεια της απληστίας είναι η ομορφιά της φιλοτιμίας. 
Defencenet, Τρίτη, 24 Ιουλίου 2012 (Κουράστηκα! Ποιος φταίει τελικά;)