Είναι η Ελλάδα υποτελής στους δανειστές;

 

-- Με αφορμή τις αποφάσεις του πρόσφατου Γιούρογκρουπ, έχει επανέλθει στο προσκήνιο η προπαγάνδα περί «υποτέλειας» της χώρας. Τι εξυπηρετεί;

Η ασφυκτική επιτροπεία στις τράπεζες απειλεί με αφελληνισμό. Εννέα στις δέκα επιχειρήσεις θα πτωχεύσουν ή θα πουληθούν αναγκαστικά στους ξένους. Με αποικιοκρατικό τρόπο επιχειρείται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, η οποία αντί να στηρίζει την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας δημιουργεί συνθήκες που οδηγούν στον αφελληνισμό του εγχώριου τραπεζικού συστήματος και στην πτώχευση ελληνικών επιχειρήσεων. Διαρκής έλεγχος των τραπεζών στα ταμεία του κράτους». Αυτά έγραφε στο πρωτοσέλιδό του το «Βήμα της Κυριακής». Τι λόγους έχει μια καραμπινάτη αστική εφημερίδα να ασκεί τέτοιου είδους κριτική στο κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης της κρίσης, όταν μάλιστα έχει στηρίξει από την αρχή μέχρι το τέλος όλα τα αντιλαϊκά μέτρα;

 

Η θεωρία της «αποικιοκρατίας» σε ό,τι αφορά στις σχέσεις της Ελλάδας με τους εταίρους της δεν είναι καινούρια, ούτε βέβαια την ανακάλυψε το «Βήμα». Κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, «κινήματα» όπως αυτά της πλατείας, που φώναζαν για «προδότες πολιτικούς» και ζητούσαν «οι 300 στο Γουδή», ακόμα και η φασιστική Χρυσή Αυγή, στηρίζουν όλη την αντιπολιτευτική τους τακτική στο ιδεολόγημα ότι η κυβέρνηση είναι υποτελής, ότι δε διαπραγματεύεται με τους δανειστές και εταίρους της και ότι αυτό οδηγεί τη χώρα σε καθεστώς αποικίας, ότι έχουμε κατοχή. Ποιος είναι ο στόχος τους; Η θεωρία της υποτέλειας είναι βολική για τους αστούς, προκειμένου να κρύψουν τις σύνθετες σχέσεις εξάρτησης και αλληλεξάρτησης του κεφαλαίου που αναπτύσσονται στο καπιταλιστικό σύστημα και να συγκαλύψουν το γεγονός ότι κάθε κράτος συμμετέχει σ' αυτό από διαφορετική θέση, ακριβώς επειδή η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι ανισόμετρη. Και βεβαίως να συγκαλύψουν το γεγονός ότι συμπράξεις κεφαλαίων από διαφορετικές χώρες σε όλους τους τομείς της οικονομίας πάντα γίνονται και θα γίνονται - έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός - αλλά ο πιο ισχυρός επιχειρηματικός όμιλος έχει το πάνω χέρι στις συμπράξεις, ενώ ο λιγότερο ισχυρός, που διαφορετικά θα χανόταν, τώρα δε χάνει.

 

Η υποκρισία τους και η προσπάθεια να κοροϊδέψουν το λαό δεν έχουν πάτο. Από τη μια παρουσιάζουν σαν μονόδρομο την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και πασχίζουν για τη θωράκιση της δικτατορίας των μονοπωλίων και από την άλλη παραπονιούνται ότι μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα οι τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις απειλούνται με αφελληνισμό! Κάνουν σαν να μην ξέρουν ότι η συμμετοχή της ντόπιας αστικής τάξης στην ΕΕ αποτελεί δική της στρατηγική επιλογή, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι θα συμμετέχει στα οφέλη από υποδεέστερη θέση σε σχέση με άλλους εταίρους της, οι οικονομίες των οποίων είναι μεγαλύτερες και πιο ισχυρές. Οι ίδιοι που πανηγυρίζουν για το γεγονός ότι θα έρθουν Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Αραβες επιχειρηματίες να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους στην Ελλάδα, αγοράζοντας δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας, φωνάζουν ότι οι τράπεζες κινδυνεύουν με αφελληνισμό! Το ίδιο ισχύει και με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ζητάει και αυτός επενδύσεις, κατηγορεί την κυβέρνηση για υποτέλεια, δηλώνει όμως υπέρμαχος της ΕΕ και είναι υπέρ της βαθύτερης πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης, που σημαίνει παραχώρηση περισσότερων κυριαρχικών δικαιωμάτων στα διακρατικά όργανα της λυκοσυμμαχίας.

 

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο: Παρουσιάζοντας την «υποτέλεια» τάχα της χώρας σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας μιας κυβέρνησης να διαπραγματευθεί, ή σαν συνέπεια ενός συγκεκριμένου μείγματος διαχείρισης, επί της ουσίας λένε στο λαό ότι μια άλλη κυβέρνηση, με ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από την κρίση με «εθνική υπερηφάνεια» (όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ για την περίπτωση της Αργεντινής), χωρίς να θίξει το κεφάλαιο και με παραμονή στην ΕΕ. Αυτό λέει καθαρά ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό υπονοεί και το «Βήμα». Οτι με άλλο μείγμα διαχείρισης (ενδεχόμενα και με άλλες ιμπεριαλιστικές κολεγιές;) η ντόπια πλουτοκρατία μπορεί να ορθοποδήσει. Η προπαγάνδα τους είναι επιζήμια για το λαό, που πρέπει να την αποκαλύψει και να την πολεμήσει. Διέξοδο προς όφελός του μπορεί να δώσει μόνο η ταξική οργάνωση για το αντιπάλεμα των βάρβαρων μέτρων, με σταθερό προσανατολισμό στην αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία και μονομερή διαγραφή του χρέους.

Ριζοσπάστης, Τρίτη, 20 Νοεμβρίου 2012 (Είναι η Ελλάδα υποτελής στους δανειστές;)