Ούτε εγώ συμφωνώ μαζί μου μερικές φορές αλλά –όπως όλοι μας- ζω κι εγώ σε μια κοινωνία ή σε κάτι που προσπαθεί τώρα με αγωνία να γίνει κοινωνία. Οι περισσότεροι φίλοι μου διαφωνούσαν –ούτως ή άλλως- με την άποψή μου πως πρέπει να υπάρξει απόλυτη αποχή από τις εκλογές.
Αλλά τελικά δεν ήταν οι φίλοι μου που με έκαναν να αλλάξω γνώμη, αν και πολλές φορές με έβαλαν στη σκέψη να το κάνω. Το πρωί της επόμενης ημέρας της αυτοκτονίας του Δημήτρη Χριστούλα, πήγα πάλι στο Σύνταγμα. Όπως και το προηγούμενο απόγευμα, οι συγκεντρωμένοι ήταν πολλοί – κυρίως, ηλικιωμένοι…
Δεν επιθυμώ να γίνω μελό αλλά όποιος βρέθηκε στο Σύνταγμα εκείνες τις ημέρες θα είδε τα πρόσωπα των συνταξιούχων και θα πρόσεξε τη συντριβή τους – ήταν αδύνατο να μην το δεις, αφού οι άνθρωποι είχαν κάνει κύκλο γύρω από το δέντρο, οπότε αναγκαστικά έβλεπες τα πρόσωπα αυτών που ήταν απέναντι από εσένα. Δεν χρειαζόταν να μιλήσει κανείς τους• άλλωστε, οι ηλικιωμένοι ήταν σιωπηλοί, σχεδόν βουβοί – οι νέοι ήταν που φώναξαν κάποια οργισμένα συνθήματα και βρισιές για τους πολιτικούς.
Εκείνο το πρωί λοιπόν στο Σύνταγμα, έκανα μερικά βήματα πίσω, απομακρύνθηκα λίγο από το δέντρο και έπιασα κουβέντα με κάποιους κυρίους και κυρίες που ήταν εκεί. Τις κουβέντες δεν είναι δύσκολο να τις φανταστεί κάποιος – εκτός αν είναι εντελώς αναίσθητος.
Κάποια στιγμή, μιλούσα με έναν κύριο. Μου είπε πως ήταν συνταξιούχος δάσκαλος και είχε την ίδια ηλικία με τον Δημήτρη Χριστούλα. Του πρόσφερα τσιγαράκι, το πήρε –αν και το είχε κόψει-, και μιλούσαμε για τα …κοινωνικά φαινόμενα. Όταν η κουβέντα ήρθε στις εκλογές, του είπα πως δεν θα πάω να ψηφίσω και πως πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει απόλυτη αποχή. Μου είπε πως η απόλυτη αποχή είναι μια ουτοπία και πρόσθεσε:
«Όταν οι άνθρωποι αυτοκτονούν, το να μην πας να ψηφίσεις είναι εγωισμός».
Υπάρχουν μερικές φορές που ακόμα κι εγώ καταλαβαίνω πως πρέπει να βγάλω τον σκασμό.
Σεισάχθεια, Πέμπτη, 3 Μαΐου 2012 («Όταν οι άνθρωποι αυτοκτονούν, το να μην πας να ψηφίσεις είναι εγωισμός».)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου