Θέατρα του παραλόγου!

Η παρακάτω επιστολή που θα διαβάσετε εστάλη, επώνυμα, στην εφημερίδα «Η Άποψη», όπως και στο θέατρο Ακροπόλ, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Μία νεαρή κοπέλα 25 ετών, μαθήτρια μπαλέτου, μας εξιστορεί ένα απίστευτο γεγονός που έλαβε χώρα τις προηγούμενες ημέρες “ξεγυμνώνοντας” το σύστημα και παράλληλα προβάλλοντας το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εκάστοτε Σχολές σε σχέση με τα Θέατρα, όπου οι ιδιοκτήτες τους ζητάνε τον ουρανό με τα’ άστρα!

Αναλυτικά η επιστολή:


«Καλησπέρα σας και συγγνώμη για την ενόχληση. Ονομάζομαι ………., είμαι 25 ετών, σπουδάζω οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και ασχολούμαι με τη σκηνοθεσία. Ωστόσο σας στέλνω αυτό το mail ως μαθήτρια της ερασιτεχνικής σχολής μπαλέτου…….. ... Πήρα αυτήν την πρωτοβουλία καθώς η σχολή μου έτος παρά έτος πραγματοποιεί μουσικοχορευτική παράσταση σε θέατρο.
Αν και πρόκειται για ερασιτεχνική σχολή όπως προανέφερα, οι παραστάσεις είναι ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου τόσο χορογραφικά όσο και σε θέμα κοστουμιών και σκηνικών κι αυτό χάρη στη δασκάλα μας, την κυρία ………, που είναι απίστευτα ταλαντούχος και δοτικός άνθρωπος. 
Το πρόβλημα φέτος είναι ότι παρά την κατάσταση της οικονομικής κρίσης (στενότητας θα έλεγα εγώ) που αντιμετωπίζουμε όλοι μας, όλα τα μεγάλα θέατρα στα οποία απευθυνθήκαμε (συμπεριλαμβανομένου και του θεάτρου "Ακροπόλ" στο οποίοι στεγάζονταν οι προηγούμενες παραστάσεις μας) και που θα μπορούσαν να στεγάσουν τη φετινή μας παράσταση "PETER PAN" μας μίλησαν για τιμές άπιαστες και απλησίαστες για την εποχή αυτή (15 και 20 χιλιάδες ευρώ). Δυστυχώς η παράσταση δε θα μπορέσει να πραγματοποιηθεί υπό αυτές τις συνθήκες δεδομένου ότι κάθε χρόνο οι παραστάσεις μας έχουν εισιτήριο 15 ευρώ και είναι αδύνατο λόγω της κατάστασης να το αυξήσουμε για να καλύψουμε το τεράστιο ενοίκιο του θεάτρου.
Σας στέλνω αυτό το mail, και συγγνώμη που καταχρώμαι το χρόνο σας, για να σας ζητήσω να αναλογισθείτε τις ευθύνες σας για αυτό που συμβαίνει. Και το ζητάω αυτό, με όλο το σεβασμό, γιατί γύρω μας τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα οικονομικά αλλά παρόλα αυτά και παρά το γεγονός ότι ενώ έχω δύο πτυχεία αναγκάζομαι να δουλεύω και βράδυ τα σαββατοκύριακα και πολλά άλλα, η ακύρωση της παράστασης είναι το πρώτο γεγονός που με πόνεσε από αυτή την κατάσταση. Και αυτό επειδή συνειδητοποίησα πως η Τέχνη, στην οποιαδήποτε μορφή της (και πέρα από την αμυδρή και μεμονωμένη αυτή περίπτωσή μας), ίσως θυσιαστεί και αυτή στο βωμό της έλλειψης του χρήματος αλλά κυρίως για το ότι δε θα χορέψουμε σε θέατρο. Οχι τόσο επειδή δε θα χορέψω εγώ που έχω ήδη συμμετάσχει σε κάμποσες παραστάσεις όλα αυτά τα χρόνια, όσο για το ότι δε θα έχουν αυτή τη μοναδική εμπειρία οι μικρότερες ηλικίες. Δε θα έχουν αυτές τις ανεκτίμητες αναμνήσεις δημιουργικότητας, εκφραστικότητας, ομαδικότητας, χαράς και συγκίνησης με το αποτέλεσμα και το χειροκρότημα. Και αυτό για μένα είναι μεγάλη απώλεια λόγω της οικονομικής κατάστασης και δεν αξίζει να συμβεί. Συγχωρέστε με αν αυτά που σας γράφω ακούγονται πολύ μελοδραματικά ή ρομαντικά. Είναι απλά οι σκέψεις ενός νέου ανθρώπου που δε θέλει να στερηθεί από αυτόν και από τους νεότερους ειδικά μια τόσο δυνατή και εποικοδομητική εμπειρία. Γνωρίζοντας πως σίγουρα ως άνθρωποι που υποστηρίζουν και προωθούν την Τέχνη και τον Πολιτισμό θα θέλατε να μας εξυπηρετήσετε αλλά σαφέστατα υπάρχουν τεράστια οικονομικά θέματα συντήρησης του θεάτρου και άλλα, σας ζητάω να συζητήσετε με ειλικρίνεια με τον εαυτό σας και να αναρωτηθείτε αν αυτές οι "μικρές" απώλειες είναι μόνο η αρχή μιας γενικής απώλειας εμπειριών που αξίζουν στη ζωή μας και μας κάνουν πιο καλλιεργημένους, ποιοτικούς, ευτυχισμένους και καλύτερους ανθρώπους. 
Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.
Η Άποψη, Παρασκευή, 27 Ιανουαρίου 2012 (Θέατρα του παραλόγου! )