Το ζήτημα είναι ακατανόητο από τη ρίζα του: τι τη θέλουμε αυτή την πράσινη ενέργεια που από την πρώτη ημέρα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παράγει ελλείμματα για την κάλυψη των οποίων είναι απαραίτητη μια ακόμα μορφή φόρου, και μάλιστα σε τέτοιους καιρούς;
Τι νόημα έχει; Και πόσο συμβαδίζει όχι μόνον με τα μαύρα χάλια στα οποία έχει περιέλθει πλέον το σύνολο σχεδόν του ελληνικού πληθυσμού, αλλά και με την πραγματική ανάγκη για μια στροφή της οικονομίας στην ανταγωνιστικότητα;
Είναι δυνατόν οτιδήποτε καινούργιο, σήμερα, να απαιτεί τέτοιου είδους «κοινωνική επιδότηση» για να υπάρξει, όταν η χώρα καταρρέει συνολικά; Πέρα από την ακόμη μεγαλύτερη πίεση που ασκεί στα εισοδήματα, ποιο είναι το μήνυμα που στέλνει αυτή η νέα επιβάρυνση στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας;
Λοιπόν: ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη παράμετρο, η χώρα στην οποία πέρασε ήδη το 23%, στην οποία τα εισοδήματα, όπου υπάρχουν, συρρικνώνονται γεωμετρικά, στην οποία οι φορολογικές επιβαρύνσεις ξεπερνούν κάθε όριο και στην οποία οι λογαριασμοί του ρεύματος χρησιμοποιούνται ως μέσο πίεσης για την είσπραξη φόρων που πολύ συχνά δεν έχουν οι άνθρωποι να πληρώσουν – για να αναφέρει κανείς τα πιο βασικά… -, ε, αυτή η χώρα, δεν χρειάζεται ούτε την αναγκαστικά επιδοτούμενη πράσινη ενέργεια, ούτε οποιαδήποτε άλλη πράσινη ή άλλου χρώματος εξυπνάδα.
Όπως επίσης, δεν χρειάζεται και την υποκρισία του να σκαρφίζεται κανείς τρόπους για να κλείσει αυτά ή άλλα ελλείμματα επιβαρύνοντας για μυριοστή φορά οριζόντια τους πολίτες.
Αν με αυτό το ποσό οι εμπνευστές του θέλουν να κλείσουν άλλες τρύπες, ας τις πουν με το όνομά τους. Αν όχι, και η νέα επιβάρυνση έχει να κάνει πράγματι με την πράσινη ενέργεια, τέτοια ενέργεια, σήμερα, ας μας λείπει. Κι αν τη θεωρούν τόσο σημαντική, ας βρουν τον τρόπο να την καταστήσουν βιώσιμη χωρίς μια ακόμη μορφή φόρου. Τέτοια πράσινη ενέργεια, ευχαριστούμε πολύ, αλλά δεν θα πάρουμε...
Υ.Γ.:
Φυσικά, επειδή στα βαθιά σοσιαλιστικά καθεστώτα όπως η Ελλάδα οι πολίτες είναι παντελώς αδύναμοι απέναντι σε αυτές τις αποφάσεις του κράτους, τελικά, θα επιβληθεί και αυτό – ούτε δυστυχώς μπορούν οι άνθρωποι να κάνουν σαν τον Φραγκλίνο και να προσπαθούν να κατεβάσουν κεραυνούς για ηλεκτρικό ρεύμα – εκεί να δεις πράσινη που είναι η ενέργεια..
Όμως, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, θα έρθει μια μέρα που μια τέτοια πράσινη μικρή σταγόνα στον ωκεανό των βαρών θα είναι εκείνη που θα μπορούσε να κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει – και, τότε, θα δούμε άλλους κεραυνούς…
Μαλούχος Γεώργιος
Το Βήμα, Παρασκευή, 10 Αυγούστου 2012 (Η πράσινη ενέργεια, οι κεραυνοί του Φραγκλίνου και τα μαύρα μας τα χάλια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου