Συγκεκριμένα, με κάλεσε ΑΠΟ ΑΠΟΡΡΗΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ, στο κινητό μου τηλέφωνο, μία κυρία που δήλωσε ότι το όνομά της είναι Κυριακοπούλου, και με ενημέρωσε ότι πρέπει να πληρώσω έναν λογαριασμό 120 ευρώ για οφειλή της πιστωτικής μου κάρτας. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες (γιατι το σήμα δεν ήταν καλό και η γραμμή έπεφτε διαρκώς) κατάφερα να ενημερωθώ ότι το σταθερό της τηλέφωνο ήταν το 2103362255.
Ως εδώ, καλά. Κάλεσα αμέσως πίσω το τηλέφωνο, από σταθερό, για να υποβάλλω τα παράπονά μου καθώς θεωρώ απαράδεκτη ενέργεια να ενημερώνομαι για την πιστωτική μου κάρτα, από απόρρητο νούμερο και δη στο κινητό μου τηλέφωνο. Είχα στο παρελθόν άλλη μία φορά διαμαρτυρηθεί για αυτό το γεγονός, προφανώς αποτυχημένα.
Κάλεσα λοιπόν το νούμερο αυτό και ενημερώθηκα από μία άλλη κυρία (το όνομά της δεν συγκράτησα, παρότι μου το επανέλαβε καθαρά πολλές φορές – μου συστήθηκε ως προϊσταμένη του τμήματος και συγκράτησα κάτι παρεμφερές του ‘Καρτσωνάδη’ ) ότι η εν λόγω κυρία Κυριακοπούλου είναι απασχολημένη – ήταν όμως διατεθειμένη να με εξυπηρετήσει αυτή.
Αφού πρώτα προηγηθούν κάποιες ερωτήσεις.
Το επώνυμό μου. Το δήλωσα. Το όνομα και το πατρώνυμό μου. Με ενημέρωσε ότι υπάρχει κάποια οφειλή της τάξεως των 120 ευρώ. Δεν έφερα αντίρρηση. Με ρώτησε αν θα πληρώσω σήμερα. Είπα ότι δεν γνωρίζω. “Μήπως αύριο;” Ενημέρωσα ότι “Στην πρώτη ευκαιρία θα διευθετήσω το ζήτημα το συντομότερο δυνατό”. “Μήπως μπορείτε να μου πείτε ότι θα πληρώσετε αύριο;”. “Όχι, δυστυχώς δεν μπορώ να το ξέρω, στην πρώτη ευκαιρία θα το διευθετήσω”. “Ναι, αλλά θα ήθελα να ξέρω αν μπορώ να σημειώσω ότι θα πληρώσετε αύριο”. “Δυστυχώς, δεν το γνωρίζω”. “Μπορείτε να μου πείτε αν θα πληρώσετε αύριο;”.
Εδώ η κουβέντα, πήρε την κάτω βόλτα. Δεν έχω την διάθεση να την επαναλάβω, αλλά σας μεταφέρω μία γενική εικόνα:
α) Η κουβέντα έγινε προσωπική. Η κυρία με ρώτησε γιατί δεν πληρώνω τον λογαριασμό μου. Αρνήθηκα να απαντήσω. Το επανέλαβε αρκετές φορές. Όταν την ρώτησα αν ποτέ είναι δυνατόν να συζητήσω τέτοια πράγματα με μία άγνωστη μου κυρία, το επιχείρημα της ήταν ότι “αν δεν το συζητήσετε με την τράπεζά σας, που της χρωστάτε με ποιόν θα το συζητήσετε;”
β) έμαθα ότι βρίσκομαι σε μία λίστα ανθρώπων που δεν συνεργάζονται με την τράπεζα. Όταν ζήτησα να μάθω περισσότερα, μου είπε ότι κάθε φορά που επικοινωνούν μαζί μου, αρνούμαι την συνεργασία. Ζήτησα να μάθω πόσες φορές έγινε προσπάθεια επικοινωνίας – δεν το είχε αυτό το στοιχείο.
γ) όταν ζήτησα να μιλήσω με προϊστάμενό της, για να εκφράσω τα παράπονά μου, με ενημέρωσε ότι δεν υπάρχει κανείς ανώτερος από αυτήν: ήταν η προϊσταμένη του τμήματος, και το θέμα σταματούσε εκεί (δικό μου το σχόλιο).
δ) μου έκλεισε, εμφανώς εκνευρισμένη, το τηλέφωνο – λέγοντας μου ότι ο χρόνος της, όπως και ο δικός μου, είναι πολύτιμος.
Διευκρινήσεις προς την κυρία και προς την τράπεζά σας: Δεν έχω καμία αντίρρηση να πληρώσω τον λογαριασμό, στην πρώτη ευκαιρία θα το κάνω. Ει δυνατόν, και σήμερα ακόμη. Γνωρίζω καλώς ότι χρωστάω και ότι έχω μείνει πίσω στις πληρωμές μου. Έχω ενημερωθεί για κακοπληρωμή του λογαριασμού μου, τηλεφωνικά ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ (είναι δυσάρεστο ως γεγονός, συνεπώς το θυμάμαι καλά) και κατέθεσα την ίδια ή την επόμενη το ποσό που μου ζητήθηκε (περίπου 50 ευρώ).
Όμως.
Θεωρώ (όπως και δικαιούμαι, εφόσον η κυρία εργάζεται για εσάς και μιλάει στο τηλέφωνο εξ ονόματος της τράπεζάς σας) ότι εκπροσωπεί την τράπεζα σας και οι απόψεις της συμπίπτουν με τις δικές σας. Έτσι θέλω να σας απαντήσω τα εξής (αν ο δικός σας ο χρόνος δεν είναι τόσο πολύτιμος, και μπορείτε να διαθέσετε λίγο για να με ακούσετε):
Πρώτον. Δεν είμαι ηλίθιος, ούτε μου αρέσει να με αντιμετωπίζουν ως τέτοιον. Αν πω μία φορά ότι δεν ξέρω αν θα μπορέσω σήμερα (ή αύριο) να εξοφλήσω το χρέος μου, θα αναγκαστείτε να αρκεστείτε σε αυτό. Ενημερώστε με τι με περιμένει αν δεν το κάνω, και αφήστε με στην ευχή του Θεού. Αν ήμουν ηλίθιος, όπως ξεκάθαρα εννόησα από την συμπεριφορά της εν λόγω κυρίας, η επανάληψη της ερώτησης και της απάντησης θα με οδηγούσε να πω ότι θα πληρώσω – ακόμα και αν δεν μπορούσα (ή δεν ήθελα) να το κάνω. Δεν είμαι ηλίθιος – ότι πω την πρώτη φορά, ισχύει και για το ένα εκατομμύριο φορές ακόμα που θα με ρωτήσετε.
Δεύτερον. Δεν πρόκειται ούτε να απολογηθώ, ούτε να δικαιολογηθώ – ούτε στην τράπεζά σας, ούτε σε κανέναν άλλο για τους λόγους που με οδήγησαν στην κακοπληρωμή μου. Αν δεν έχω πληρώσει, έχω προφανώς έναν λόγο. Καλό ή κακό, δεν θα περάσει στην κρίση σας. Αν χρειαστώ ψυχολογική υποστήριξη ή έναν ώμο να στηριχθώ για τις κακοτυχίες της ζωής, δεν θα προτιμήσω τον δικό σας. Η σχέση μας είναι επαγγελματική – και επιθυμώ να παραμείνει έτσι. Προσωπικές υποδείξεις του τύπου “ποιός ο λόγος που δεν πληρώνετε την τράπεζά σας, είναι οικονομικός ή κάποιος άλλος” να μου λείπουν.
Τρίτον. Βρίσκομαι σε μία λίστα σας. Αυτή που μπαίνουν όσοι δεν συνεργάζονται με την τράπεζά σας. Καλώς. α) θεωρώ ότι αδίκως βρίσκομαι εκεί. Έχω ενημερωθεί μία και μοναδική φορά (δύο με την σημερινή) για την κακοπληρωμή μου. Αν κάποιοι υπάλληλοι έχουν σημειώσει κάτι διαφορετικό, παρακαλώ να με ενημερώσετε για τις ώρες, τα πρόσωπα και τις αντιδράσεις μου – καθώς όπως είναι φανερό, οι κουβέντες μας και οι “αρνήσεις” μου καταγράφονται σε φάκελο. β) Και επειδή δεν μου αρέσει να ανοίγει φάκελος χωρίς να γνωρίζω το περιεχόμενό του, ενημερώστε με καθώς με αφορά άμεσα – καθώς έχω και αντιρρήσεις όσο αφορά το περιεχόμενό του.
Τέταρτον. Δεν μου αρέσει να μου κλείνουν το τηλέφωνο. Έχω μία γενική απέχθεια σε αυτό – αν ο χρόνος σας είναι πολύτιμος, το ίδιο είναι και η επικοινωνία σας μαζί μου. Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό: αν με καλείτε, να είσαστε διατεθειμένοι να με υποστείτε – ακόμα και αν δεν ισχύει το πρώτο, και είμαι ένας ηλίθιος.
Πέμπτον. Οι τρόποι σας είναι απαράδεκτοι. Όταν μιλούσε η εν λόγω κυρία στο τηλέφωνο, ήταν εμφανώς εκνευρισμένη – ακόμα και αν έχω ευθύνη σε αυτό (που θεωρώ ότι ήμουν ευγενέστατος , αν και πιεστικός για κάθε καινούργιο διαμάντι που άκουγα), υπάρχει ένας κανόνας επικοινωνίας τον οποίο οφείλει να γνωρίζει κάθε υπάλληλος που σηκώνει το τηλέφωνο εξ ονόματι της εταιρίας σας: Εγώ είμαι πρόσωπο, ο υπάλληλος είναι η εταιρία.
Έκτον. Θεωρώ ότι το θέμα είναι προσωπικό, και ζητάω να προστατευτώ από την εν λόγω κυρία. Καθώς είναι προϊσταμένη τμήματος, και μετά από αυτή την καταγγελία μου, πιστεύω ότι δεν θα έχω ίση, τίμια και δίκαιη αντιμετώπιση στο εξής. Είναι πολύ πιθανό να κάνω λάθος. Αλλά οδηγήθηκα σε αυτή την αίσθηση από την επικοινωνία μας – αν δεν υπάρχουν τρόποι στο τηλέφωνο, δεν μπορώ να ελπίζω σε τρόπους στην εργασία.
Έβδομον. Όλοι έχουν έναν προϊστάμενο. Όταν τον ζητάω, έχω κάποιον λόγο να το κάνω, ο οποίος δεν είναι ανάγκη να περάσει από την έγκριση του υφισταμένου. Αν έχω παράπονα από την συμπεριφορά, τους τρόπους, τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις του υπαλλήλου (ακόμα και αν είναι προϊστάμενος στο οποιοδήποτε τμήμα) – κάπου πρέπει να τα κάνω. Και το να μου κλείσουν το τηλέφωνο, δεν θα βοηθήσει κα-θό-λου.
Είμαι -για άλλη μία φορά- απογοητευμένος από την συμπεριφορά και την ποιότητα των υπαλλήλων σας. Αν αναζητήσετε στο παρελθόν, όταν ξεκίνησα την εν λόγω συνεργασία, θα δείτε ότι είχα άλλη μία απογοητευτική συμπεριφορά. Τότε, με ικανοποιήσατε πλήρως. Αλλά τα πράγματα δεν αλλάζουν από ότι φαίνεται. Απλώς, η άγνοια, που συνάντησα τότε, μεταλλάχθηκε σε προκλητική και απαράδεκτη συμπεριφορά. Δεν με πρόσβαλλαν άμεσα, δεν ήρθη ποτέ ο πληθυντικός, δεν σηκώθηκε (παρά μόνο μία φορά) η φωνή της κυρίας. Αλλά για να κάτσω και να γράψω τρεις σελίδες καταγγελία, ε, δεν μπορεί – πρέπει να είμαι εκνευρισμένος. Για να είμαι σαφής και κατανοητός, δεν έχω καμία αντίρρηση να πληρώσω – έχω όμως αντίρρηση να μου συμπεριφέρεστε έτσι. Η τηλεφωνική μας κουβέντα ακούστηκε καθαρά στο γραφείο, συνεπώς για κάθε αμφιβολία σας, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πιστοποιήσουν το δικό μου μέρος της συνομιλίας.”
Αρκούδος, Τρίτη, 21 Δεκεμβρίου 2004 (Αγαπητή μου Eurobank)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου