Οι ειδήσεις, οι εκπομπές, όλες μιλούν για τα γεγονότα στην Αίγυπτο, τη πλατεία Ταχρίρ, την επέμβαση του στρατού, την ανατροπή του Αιγύπτιου Προέδρου.
Εκατομμύρια λαός, ανέτρεψε ένα ακόμα Πρόεδρο, τον δεύτερο σε δυό χρόνια.
Ένας λαός που πήρε την υπόθεση στα χέρια του, όταν πια έχει κατανοήσει ότι η εξουσία της χώρας του, τον θέτει στη γωνία.
Καλά όλα αυτά, έτσι που κάθομαι αναπαυτικά στο καναπέ μου, πίνοντας τον φραπέ μου, με όλη την άνεση για «βαθυστόχαστες» ερμηνείες των πραγμάτων, και κυρίως «ψύχραιμες» και «ρεαλιστικές», όμως, από την άλλη, σκέφτομαι :
Μα πού πάνε οι άνθρωποι;
Τι κάνουν;
Θάθελα να ήμουν εκεί και να τους φωνάξω :
ΕΧΕΤΕ ΠΛΑΝΟ Β;
Τι θα γίνει αν πέσει ο Πρόεδρός σας, τι θα γίνει αν το ΔΝΤ (το έχουν κι εκεί) σας δημιουργήσει προβλήματα, τι θα γίνει τέλος πάντων η χώρα σας;
Ποιος θα τη κυβερνήσει;
Τέτοιας σοβαρότητας ερωτήματα θα τους έθετα…
Από τον καναπέ μου…
Λοιπόν, για να απαντήσω σε τέτοια ερωτήματα, είναι ανάγκη προηγούμενα να σηκωθώ από τον καναπέ μου.
Δεν γίνεται ν’ απαντώ ξαπλωτός.
Όντας ορθός λοιπόν, με κανονική την αιμάτωση του εγκεφάλου μου, σκέφτομαι πως είναι η ενοχή μου που θέτει τα παραπάνω ερωτήματα. Η ενοχή μου πως δεν κάνω τίποτα για τα δικά μου προβλήματα, κι ακόμα χειρότερα : Ό,τι καταδικάζω στα λόγια, το επιλέγω μετά από λίγο με τη ψήφο μου.
Η αιτιολογία; Απλή : πού να δοκιμάζεις τώρα τους αδοκίμαστους στην Εξουσία. Καλύτερα μ’ αυτό που εσύ κατηγορείς ότι σε σκοτώνει, παρά να δοκιμάσεις κάτι άλλο, που μπορεί και να μη σε σκοτώσει, μπορεί ας πούμε να σε βλάψει κι αυτό πολύ, μα η διαφορά μεταξύ ενός που έχει βλαφτεί και είναι ζωντανός, από έναν που έχει βλαφτεί κι έχει πεθάνει, είναι αβυσσάλεα.
Όπως επίσης έγραφα σε παλιότερα άρθρα μου, υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία, στην Ιστορία ενός έθνους, ενός λαού, μιας χώρας, όπου τα ίδια τα γεγονότα σου επιβάλουν να δράσεις ακόμα και χωρίς κανένα πλάνο.
Ανέφερα ως παράδειγμα την ελληνική Επανάσταση του 1821, όταν οι οπλαρχηγοί, σ’ αντίθεση με τους κοτζαμπάσηδες και τα εγκαθιδρυμένα συνεργαζόμενα συμφέροντα (κι όχι μόνο όμως, για να είμαστε δίκαιοι, διότι και πνευματικοί άνθρωποι υποδείκνυαν ότι έπρεπε προηγούμενα να έχει συντελεσθεί η πνευματική ανάταση του έθνους μέσω της εκπαίδευσης), που αντιτίθονταν διότι δεν υπήρχε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «πλάνο Β» (στην ουσία πάνω σ’ αυτή τη λογική επιχειρηματολογούσαν), αυτοί λοιπόν οι οπλαρχηγοί δεν είχαν κανένα «πλάνο Β». Κι αν μάλιστα, ακόμα και σήμερα, καθόμασταν να βρούμε, πότε οι συγκυρίες θα ήταν ευνοϊκές για το υπόδουλο έθνος μας να επαναστατούσε κατά της τουρκοκρατίας, πολύ φοβούμαι, ότι καμία χρονολογία τουλάχιστον μέχρι και το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου δεν θα ήταν ευνοϊκή ώστε να έχει καταρτισθεί ένα «αξιόπιστο» «πλάνο Β», αν αποτύγχανε το «πλάνο Α» των οπλαρχηγών.
Επίσης, έγραφα παλιότερα, πως όταν το 1940 η Ελλάδα έλεγε «Όχι», δεν υπήρχε κάποιο «πλάνο Β», η πορεία των πραγμάτων ήταν εξαιρετικά προβλέψιμη, όχι τόσο σε σχέση με την Ιταλία, αλλά το τι θα ακολουθούσε αν νικούσαμε την Ιταλία, οπότε και η κάθοδος της Γερμανίας προς υποστήριξη της συμμάχου της, ήταν υπερβέβαιη. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα στη κυριολεξία. Το μόνο «πλάνο Β» προέρχονταν τότε από τους εδώ γερμανόφιλους, που υποδείκνυαν την υποταγή, διότι ο αγώνας ήταν χωρίς προοπτική, άρα «παράλογος», και το αίμα που θα χύνονταν θα χύνονταν εξίσου «παράλογα». Το μόνο επιχείρημα να αντιδράσουμε ήταν η «Αξιοπρέπεια», όμως, τέτοιες «ευαισθησίες», είναι ακατανόητες για έναν «ρεαλιστή».
Υπάρχουν στιγμές στην Ιστορία ενός λαού, που επιβάλλουν να κινηθεί ακόμα και χωρίς «πλάνο Β».
Ποιες είναι αυτές οι στιγμές; Είναι οι στιγμές όπου η Αθλιότητα, η Εξαθλίωση και η Παρακμή διεκδικούν τη μονιμότητά τους και τη κυριαρχική τους παρουσία στο γίγνεσθαι (οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, εθνικό, διεθνές). Είναι οι στιγμές, που η Αθλιότητα, η Εξαθλίωση και η Παρακμή ήδη υφάρπασαν με τη βία ή το ψέμα τη νόμιμη εξουσία από τον μόνο νόμιμο ιδιοκτήτη της, το λαό. Ναι, τότε, κάθε στιγμή που περνά είναι κρίσιμη και δεν έχεις περιθώρια αναμονής, όπως ακριβώς, όταν η χώρα μας έπαιρνε στα 1940 στις 3 η ώρα το πρωί το ιταλικό τελεσίγραφο κι έπρεπε σε 3 ώρες να απαντήσει, είναι φανερό, πως ο χρόνος δεν υπήρχε, ήδη κινείσαι, σε τέτοιες περιπτώσεις, σε χρόνο παρελθόντα και κυνηγάς απλά μη σου ξεφύγει εντελώς το μέλλον.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, δηλαδή της καλά εγκαθιδρυμένης Αθλιότητας, Εξαθλίωσης και Παρακμής, οποιαδήποτε εξέλιξη φαντάζει απείρως καλύτερη απ’ ό,τι βιώνεται στα πλαίσια του «νόμου και της τάξης» της Αθλιότητας, της Εξαθλίωσης και της Παρακμής. Όταν οι δυνάμεις που πολεμούν την Αθλιότητα θα επικρατήσουν, θα έρθει το ίδιο το «πλάνο Β», υπό τη μορφή των κοινωνικών και λαϊκών απαιτήσεων για να τις συναντήσει, αν προηγούμενα οι ίδιες δεν θα έχουν ήδη κινηθεί προς αυτή τη συνάντηση.
Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Ολυμπιάδα, Πέμπτη, 4 Ιουλίου 2013 (Καναπεδάτες κριτικές…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου