Δεν του φαίνεται, αλλά ο Σαμαράς παρουσιάζει πολιτική συμπεριφορά ακατανόητη έως… και ανόητη.

Αν έπρεπε να τον συγκρίνω με τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ, φτάνω στο συμπέρασμα ότι ο φίλος του ο Αντωνάκης είναι χειρότερος αλλά και λιγότερο φιλολαϊκός.

Εξηγούμαι:


1. Μαζεύει στο κόμμα του τη σάρα και τη μάρα, ό,τι ο κόσμος άφησε έξω από τη βουλή, ο Αντώνης το βάζει μέσα στη βουλή από το παράθυρο. Πρόκειται ουσιαστικά για προσλήψεις πολιτικών πτωμάτων, που επαναφέρει με το ζόρι ως ζόμπι, για να κερδίσει άραγε τι; Την αμφισβήτηση της ηγεμονίας του στην ΝΔ και επιπρόσθετα την παράδοση του κόμματος στην Ντόρα (να χαρώ εγώ συμβουλάτορες).
2. Είναι όμως και λιγότερο φιλολαϊκός. Ο ΓΑΠ μέσα σε όλη του τη αλλοπρόσαλλη πολιτική, επέμενε να μοιραστούν κοινές μετοχές των τραπεζών στους πολίτες, εάν προχωρούσε σε αναχρηματοδότησή τους.

Τα έβαλε επίμονα (εν αγνοία του;) με τους τραπεζίτες και το πλήρωσε με την τελική του απομάκρυνση.

Ο Σαμαράς από την άλλη προσχωρεί στην κυβέρνηση Παπαδήμου, που ουσιαστικά στόχο είχε την απλή ανακεφαλαίωση των τραπεζών χωρίς την ταυτόχρονη απόκτηση του ελέγχου των διοικήσεων. Χρεώνει δηλαδή όλους τους πολίτες για χρέη κάποιων επιλεγμένων ιδιωτών.

Το πράγμα θα είχε πλάκα αν δεν αφορούσε τη ζωή μας…
Απόκλιση, Τρίτη, 22 Μαΐου 2012 (Tελικά ο ΓΑΠ δεν ήταν ο πάτος…)