Η τιμή εκδόσεως ήτο κατά μέσον όρον 35% της ονομαστικής αξίας. Τα συναφθέντα μεταγενεστέρως δάνεια εγένοντο υπό ευνοικοτέρους όρους, αλλά συνολικά, ημπορεί να λεχθή, ότι καμμια άλλη Χώρα δεν έτυχεν τόσον βαρείας μεταχειρίσεως εκ μέρους των ξένων δανειστών (υψηλοί τόκοι, επεμβάσεις στα εσωτερικά διεθνής οικονομικός έλεγχος, εταιρεία υπεγγύων προσόδων κτλ). Δια να λάβη κανείς μια γενική ιδέα της επιβαρύνσεως της Ελλάδος αναφέρω εδώ δύο χαρακτηριστικούς αριθμούς.
Τα ποσά, τα οποία πραγματικά εισέπραξε η Ελλάς από τα εξωτερικά δάνεια από την επανάσταση του 1821 μέχρι του 1932, οπότε και σταμάτησε ο εξωτερικός δανεισμός, ανήλθον εις 2,2 εκατομύρια χρυσά φράγκα. Δια τα δάνεια αυτά ο προυπολογισμός κατέβαλλε δια τόκους και χρεωλύσια μέχρι των παραμονών του πολέμου (σημ Φιλίστωρος: εννοεί τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο) 2,383 εκατομύρια χρυσά φράγκα, δηλαδή 183 εκατομύρια φράγκα περισσότερα από εκείνα που εισέπραξε.
Εν τούτοις την 31ην Μαρτιου 1932 εποχήν που σταμάτησεν ο δανεισμός, το ποσόν του χρέους που ώφειλεν η Ελλάς ανήρχετο πάλιν εις 2 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, η δια την ακρίβειαν 1,963 εκατομ φράγκα σύμφωνα με την τότε ισοτιμίαν. Το πράγμα φαίνεται απίστευτον και όμως είναι αληθές. Και σημαίνει πολλά.
Σημαίνει πρωτίστως ότι η Ελλάς ανταπεκρίθη δια των ιδίων της δυνάμεων εις τας τεραστίας ανάγκας που αντιμετώπισε κατά τα 125 χρόνια του ελευθέρου της βίου.
Σημαίνει ακόμη ότι ο εξωτερικός δανεισμός δεν ήτο παρά το πρόσχημα κερδοσκοπίας του ξένου κεφαλαίου, που η εισροή του εις την Χώραν, ήτο σχεδόν ίση με την εκροήν που εγένετο την αυτήν περίοδον δια την εξυπηρέτησην παλαιοτέρων δανείων.
Σημαίνει τέλος πως η πτωχή Ελλάς εξώφλησεν εις το ακέραιον τα ξένα κεφάλαια που εδανείσθη. Και τα ποσά που παρουσιάζονται σήμερα (1961) ως οφειλή, δεν αποτελούν παρά τους υπερβολικούς τόκους την υπό το άρτιον έκδοσιν και τα παντός είδους προμηθείας των διαφόρων τραπεζών.
Υπό τας συνθήκας αυτάς δεν είναι ανεξήγητον πως η Ελλάς περιήλθεν επανειλημμένως μέχρι τούδε εις πτωχεύσεις. Αιτία των πτωχεύσεων αυτών δεν ήτο η κακή πίστις της Ελλάδος, αλλ΄η τακτική των ξένων ομολογιούχων.
Πως ήτο δυνατόν να ορθοποδήση μια Χώρα υπό τοιούτους όρους; Κάθε νέον συναπτόμενον δάνειον, εκτός των δυσμενών όρων της εκδόσεως επιβαρύνετο και με όλας τας καθυστερούμενας οφειλάς των προηγουμένων δανείων. Το εις την διάθεσιν του Ελληνικού Δημοσίου απομένον ποσόν ήτο ανεπαρκές δια την εξυπηρέτησιν του σκοπού, δια τον οποίον συνείπτετο. έτσι, η προσφυγή εις νέον πάλιν δάνειον ήτο αναγκαία. Μόλις εσταματούσεν ο δανεισμός, η κρίσις καθίστατο αναπόφευκτος.
Δεύτερον, η ρύθμισις του εξωτερικού χρέους πρέπει απαραιτήτως να συγχρονισθή με την ρύθμισιν των "πιστώσεων" τας οποίας η Ελλάς υπεχρεώθη να καταβάλη εις τους Γερμανούς και τους Ιταλούς κατά την διάρκειαν της Κατοχής εκ του υστερήματος του λαού της, ο οποίος απεγυμνώθη παντός εις δραχμάς περιουσιακού στοιχείου, συνεπεία ενός άνευ προηγουμένου προμελετημένου πληθωρισμού.
Ούτω, οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, εκτός από τα "έξοδα Κατοχής" που μόνοι τους αυθαιρέτως καθόριζον, ελάμβανον δια μέσου της Τραπέζης της Ελλάδος και "πιστώσεις" δια τας ανάγκας, όχι μόνομ των εν Ελλάδι στρατευμάτων των, αλλά και των εις την βόρειον Αφρικήν ευρισκομένων.
Ο τρόπος της πληρωμής των εν λόγω πιστώσεων ερρυθμίσθη δια της Συμφωνίας της Ρώμης (14 Μαρτίου 1942) η οποία ανεκοινώθηεις την τότε κυβέρνησιν των αθηνών από τον πληρεξούσιο της γερμανίας στην Ελλάδα Άλτενμπουργκ. Συμφώνως με το άρθρο 3 της συμφωνίας αυτής, "η Γερμανική και Ιταλική κυβέρνησις θα εχρεώνοντο εις ατόκους λογαριασμούς δια τα πέραν των εξόδων κατοχής λαμβανόμενα ποσά".
Η διάταξις αυτή είναι σαφής και ομιλεί περί χρέους της Γερμανίας και της Ιταλίας προς την Ελλάδα. Το δε άρθρον 4 καθώριζεν ότι "η οριστική ρύθμισις των καταβολών της Ελληνικής κυβερνήσεως θα λάβη χώραν αργότερον".
Αι κατ΄αυτόν τον τρόπον χορηγηθείσαι πιστώσεις μέχρι τέλους της Κατοχής, υπολογιζόμεναι εις σταθερόν νόμισμα, ανήλθον εις 210 εκατομμύρια δολλάρια. Εις το ποσόν αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται αι αγοραί των προιόντων εγχωρίας παραγωγής, που έγιναν απ΄ευθείας από τας στρατιωτικάς αρχάς και των οποίων η αξία υπολογίζεται εις 58 εκατομμύρια δολλάρια..."
Άγγελος Αγγελόπουλος, Οικονομικά τόμος Α΄, εκδόσεις Παπαζήση
Θέματα Ελληνικής Ιστορίας, Τετάρτη, 15 Φεβρουαρίου 2012 (Η ληστεία του εξωτερικού δανεισμού των πρώτων 120 χρόνων εις βάρος του Ελληνικού κράτους και οι Κατοχικές Γερμανικές "πιστώσεις")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου